เป็นงานที่มีอารมณ์ขันมากที่สุดของผู้กำกับ อภิชาตพงษ์ วีระเศรษฐกุล ครึ่งแรกของหนังเป็นบรรยากาศที่หาแทบไม่ได้แล้วในหนังไทยยุคปัจจุบัน ทุกอย่างถูกเล่าอย่างลื่นไหลเป็นธรรมชาติมากๆ และแม้ครึ่งหลังของหนังบรรยากาศจะเน้นไปที่ความอึดอัด แต่ก็ยังมีส่วนที่สวยงามซุกซ่อนอยู่
ทั้งสองส่วนเกิดขึ้นโรงพยาบาลเหมือน
เป็นงานที่มีอารมณ์ขันมากที่สุดของผู้กำกับ อภิชาตพงษ์ วีระเศรษฐกุล ครึ่งแรกของหนังเป็นบรรยากาศที่หาแทบไม่ได้แล้วในหนังไทยยุคปัจจุบัน ทุกอย่างถูกเล่าอย่างลื่นไหลเป็นธรรมชาติมากๆ และแม้ครึ่งหลังของหนังบรรยากาศจะเน้นไปที่ความอึดอัด แต่ก็ยังมีส่วนที่สวยงามซุกซ่อนอยู่
ทั้งสองส่วนเกิดขึ้นโรงพยาบาลเหมือนกัน มีเนื้อเรื่องบางส่วนที่ถูกเล่าซ้ำใหม่อีกครั้ง มันมีเรื่องของ "แสง" และ "อาการ"(Syndrome) แทรกอยู่ในระดับที่แตกต่างกันไป นอกจากนี้ยังมีภาพเปรียบที่ซ้อนกันระหว่างครึ่งเรื่องแรก และครึ่งเรื่องหลัง เต็มไปหมด แต่ความแตกต่างของบรรยากาศ และรายละเอียดต่างๆ อย่างสุดขั้วของทั้งสองส่วนทำให้แทบจะกลายเป็นหนังคนละตระกูล ชนิดเป็นหนังรัก กับ หนังไซไฟ (แม้จะไม่ต้องมีฉากยิ่งใหญ่อลังการอะไรก็ตาม) ไม่ต่างกับการหลุดข้ามชาติภพเป็น "ศตวรรษ" มานำเสนอเรื่องราวซ้ำเดิม
;?>)
;?>)
